Tximinoen patogenoak ikertzeko teknika ez-ibasibo berria: Marrubi marmelada eta soka zati bat.

Gizakiak ez diren primateak patogeno zoonosiko askoren iturri izaten dira. Animali basatien zaintza epidemiologikoa eta hauen gaixotasunen ikerketak beharrezkoak dira patogeno zoonotikoen ekologia ulertzeko eta etorkizunean patogeno emergenteen agerketak aurreikusteko.

Arrisku handiko gaixotasunen transmisio egoera asko ezin izan dira modu egokian ikertu laginketaren zailtasuna dela eta. Aske bizi diren fauna basatien laginak lortzea orokorrean zaila izaten da eta anestesia eta teknika inbasiboak erabili behar izaten dira gehienetan.

Hori dela eta Davis Unibertsitateko kideak teknika berri bat garatu dute primate ez-gizakien laginak lortzeko. Helburua ahoan aurkitzen diten patogenoen laginak biltzea da animalien manipulazio eta anestesiarik gabe. Horretarako tximinoek hozka egiteko soka zatiak erabili dituzte.

Laborategian teknika berri hau teknika tradizionalekin konparatu dituzte (aho hisopatuak) makakoetan. Gainera Ugandan eta Nepalen, libre bizi diren tximinoekin egin dituzte probak. Soka zatiak erakargarriak izateko marrubi marmelada erabili zuten.

Ikerketak arrakasta izan du eta birusak soka zatietan detektatu ahal izan dira. Honekin, etorkizunerako  zaintza eta ikerketa epidemiologikoa erraztuko dela uste da.

Artikulu originala: Evans TS et al. (2015). Optimization of a Novel Non-invasive Oral Sampling Technique for Zoonotic Pathogen Surveillance in Nonhuman Primates. PLOS Negl Trop Dis 9 (6).

Otsoa eta leptospira: Goi harrapariak inguruneko patogenoen zentinela gisa

Iberiar otsoa (Canis lupus) goi harraparia da eta espezie anitzez elikatzen da, beraz, gaixotasun-eragile ugariekin kontaktuan egon ohi da.

Lan honetan, aske bizi diren otsoetan Leptospira interrogans-en 14 serotipo desberdin ikertu ditugu. Iberiar penintsularen iparraldeko 49 otsoren giltzurrun laginak bildu ziren 2010 eta 2013 urteen bitartean, eta kultibo, inmunofloreszentzia zuzen eta PCR bidez aztertu ziren, gainera ehun fluidoetan antigorputzak bilatu ziren aglutinazio testaren bidez.

Aztertutako otsoen %20ak leptsopirarekin kontaktuan egon direla ikusi da, batzuk patogenoaren detekzio zuzenarekin, besteak serologia bidez. Bost serotipo desberdin baieztatu ditugu otsoen laginetan: Canicola, Icterohaemorrahagiae, Sjroë, Ballum eta Grippotyphosa. Serotipo hauek espezie desberdinekin lotuta daudela ikusi da beste ikerketetan. Canicolaren ostalari naturala txakurra dela jakina da, beraz ez da harritzekoa otsoetan ere aurkitu izana. Icterohaemorrahagiae, Sjroë eta Ballum berriz, karraskariekin lotuta daude. Otsoak, karraskariak jateagatik jarri ahal izan dira kontaktuan serotipo hauekin, baina beste lan batzuetan karraskariak otsoen dietan oso garrantzi gutxi dutela ikusi da. Horregatik, beste hipotesi batzuk planteatzen dira: serotipo hauetaz kutsatutako harrapakinak jateagatik edota karraskariek kutsatutako urak edateagatik jarri direla kontaktuan. Izan ere Grippotyphosa serotipoa basa ungulatuetan eta ganaduan ere aurkitu da eremu horietan.

Leptospira infekzioaren garrantzia otsoetan ezezaguna da, baina beste basa haragijaleetan leptospirarekin erlazionatutako lesioak aurkituak izan dira.  Laburbilduz, gure ikerketak otsoetan ostalari desberdinetako lepstopira serotipoak eragindako infekzio eta esposizioa erakusten du. Serotipo hauek mantentzen dituzten ostalariak txakurrak, karraskariak eta ungulatuak dira, beraz,  otsoek eta bestelako goi harrapariek inguruneko patogenoen zentinela gisa duten erabilera baieztatzen du. 

Artikulu osoa:

Millán J., García E.J., Oleaga Á., López-Bao J.V., Llaneza L., Palacios V., Candela M.G., Cevidanes A., Rodríguez A., León-Vizcaíno L. (2014). Using a top predator as a sentinel for environmental contamination with pathogenic bacteria: the Iberian wolf and leptospires. Mem. Inst. Oswaldo Cruz.